تازگی‌ها دنیا خیلی مدرن شده و مردم خیلی روشنفکر شدن. این‌روزها می‌تونی توی کافی‌شاپ بشینی و سیگار بکشی و خدا رو انکار کنی. می‌تونی اینقدر روشنفکر باشی که بفهمی هر چیزی که دیده نمی‌شه، وجود نداره. می‌تونی اگر مسلمون هستی، سرت رو بالا بگیری و با افتخار بگی که من مشروب می‌خورم و نمازم رو هم می‌خونم. این‌روزها این‌جور آدم‌ها تشویق هم می‌شن. این روزها تو وقتی آدم حسابی هستی که موهات رو زرد و پلاتینی کنی و سایه‌ی نقره‌ای بزنی. وقتی باکلاسی که کیف «لویی‌ویتون» توی دستت یه میلیون بیارزه. وقتی آدمی که از دم چک، ماشین صد میلیونی بخری و کلی ضررش رو بدی که بگی: «آهای مردم؛ من هم هستم». این‌روزها مسلمون‌هایی داریم که همه مدرن هستن. این‌روزها اگه یه زن چادری توی خیابون ببینی، باید به چشم یه آدمی بهش نگاه کنی که فقر فرهنگی داره. این‌روزها دخترهای مو رنگ کرده‌ی کفش تق تقی باید با اکراه جلوتر از مادرهای چادری‌اشون راه برن، تا به خودشون اثبات کنن که متجدد هستن. این روزها می‌شه که پدر نماز شب بخونه و پسر مستش توی خونه‌ی مجردی‌اش با جنده‌های پولی و غیر پولی باشه. این‌روزها می‌شه که به اسم آزادی نسل جوون، مادر توی خونه درد بکشه و دختر توی بغل دوست پسر مستش باشه و کوکائینش رو اسنیف کنه. چرا؟ چون دنیا مدرن شده. آزاد شده. هر کی هر کاری که می‌خواد، باید بتونه بکنه. این‌روزها می‌شه دین رو به یه سری آدم عوضی نسبت داد که به‌زور، یه عمری روی سر مردم روسری می‌کشن. می‌شه اون‌ها رو نماد دین دونست و نتیجه‌اشون رو به بقیه‌ی مسلمون‌ها تعمیم داد. این‌روزها حتی وقتی می‌خوایم راجع به کسی که بیست و چند سال پیش، جونش رو گرفته بود توی دستش و توی بیابون‌های خوزستان و پشت خاکریز‌ها نفسش توی سینه حبس شده بود و داشت به آینده‌ی زن و بچه‌اش فکر می‌کرد و دست آخر هم اون‌ها رو به خود خدا سپرد حرف بزنیم، به‌دلیل وجود «آزادی بیان» لزومی نداره که حرف‌هامون رو مضمضه کنیم.
جدیداً دنیا خیلی هم بزرگتر شده. می‌تونی وقتی زن داری، خونه مجردی داشته باشی و با یه دختر که نه، با یه دنیا دختر لاس بزنی و توی کثافتشون وول بزنی. می‌شه همه بهت بگن حاج آقا و زن و بچه و نوه و نتیجه داشته باشی، ولی چشمت دنبال جنده دو زاری‌های کافه کلاسیک باشه. می‌شه کارگری که توی کارخونه‌ات کار می‌کنه، عصری که داره می‌ره خونه راهش رو دور کنه که بقال محل نبینتش. چرا؟ چون دو ماهه که حقوق دویست هزار تومنی‌اش رو نگرفته و صاحب کارخونه‌اش بی.ام.و کروک اتاق سه‌اش رو فروخته و برای زمستون لندکروز خریده. این‌روزها می‌شه شکم زنت رو بالا بیاری و مشغولش کنی و خودت تا بوق سگ با رفیق‌های دوران مجردی‌ات باشی. شک نکن که اگه همه‌ی این‌کارها رو بکنی، می‌شی آدم حسابی. توی دنیای امروز می‌تونی فرق گه رو از گوشت کوبیده تشخیص ندی و دو کلاس درس نخونی و نتونی دو کلمه حرف حساب بزنی، ولی با ماشین و خونه‌ی خوب همه‌ی کمبودهات رو جبران کنی. این‌روزها می‌شه که مسلمون باشی و به حجاب معتقد نباشی. این‌روزها حتی می‌تونی از روی دین‌ها هم سلکشن بزنی.
این‌روزها می‌شه با هر چیزی مخالف بود. می‌شه وقتی کسی دلش گرفت و بغضش ترکید، حتی به گریه‌اش گیر داد و انتقاد کرد. می شه وقتی راجع‌به گذشته‌اش و مصیبت‌هاش حرف زد، اومد و به شددددت انتقاد کرد و دیدگاهش رو زیر سوال برد. این‌روزها چون خیلی دنیا مدرنه، دیگه نباید راجع به قهرمان‌های گذشته و آرمان‌هاشون حرف بزنی. چون بی‌سواد و قدیمی به‌حساب می‌آیی. باید همه چیز رو از دید دنیای مدرن ببینی. تازگی‌ها دنیا خیلی بزرگ شده. قهرمان‌‌ها هم جهانی شدن. می‌تونی سنگ «چه‌گوارا» رو به سینه بزنی و جمله‌های «کافکا» و «بارت» رو قرقره کنی، ولی وقتی یه جایی کسی به «امام علی» حرفی زد و جای دیگه «عاشورا» رو زیر سوال برد، بشینی و عین مسخ‌شده‌ها نگاهش کنی. اصولاً می‌تونی راجع به هر مقوله‌ای مطالعه کنی و حرف واسه گفتن داشته باشی، ولی وقتی کسی ازت پرسید: «امام حسین واسه چی حجش رو نیمه‌کاره گذاشت و رفت کربلا؟»، یا «چرا امام حسین قیام کرد و امام علی و امام حسن قیام نکردن؟»، خیلی راحت روی‌ات رو بکنی اون‌ور که مثلاً نشنیدی.
این‌روزها دیگه کسی توی دنیا نیست که از دنیا بی‌خبر باشه. خدا نعمتش رو به مردمش تموم کرده. دیگه نیازی به کتاب‌های آسمونی نیست. خبرگزاری‌ها و رسانه‌ها هستن دیگه. قرآن و تورات و انجیل می‌خوایم چی‌کار؟ تازگی‌ها می‌تونی چشمت رو راحت بازکنی و ببینی، و در نهایت دموکراسی برخورد کنی. می‌تونی ببینی یه بچه‌ای که شکمش سوراخ شده و صورتش سیاه شده، و دهن گشادت رو باز کنی و به بررسی ریشه‌ای یک اتفاق، اون هم از منظر خودت بپردازی. این‌روزها می‌تونی همه‌چیز رو به این عنوان که: «توی مملکت خودمون هزار تا بدبختی داریم»، زیر سبیلی رد کنی. یکی از ویژگی‌های روشنفکری و فهمیده بودن این شده که وقتی
جنازه‌ی یه زن و بچه رو توی تلویزیون می‌بینی، بپرسی که: «مگه اینا زمین‌هاشون رو نفروختن؟». آره عزیز من. تمام این‌ها نشونه‌های روشنفکریه. تازگی‌ها دنیا خیلی قشنگ و تمیز بخش‌بندی شده. مردم یا خوب هستند، یا بد.
دقت کردی؟ اگه یه بچه‌ای توی خونه‌اش نشسته و داره مثل بید می‌لرزه و سربازهای اسرائیلی دارن مادر و پدرش رو کتک می‌زنن، به من و تو اصلاً ارتباطی نداره. قبلاً اگه توی خیابون به ناموس کسی چپ نگاه می‌کردن، مردهایی که اصلاً مدرن نبودن حساب طرف رو کف دستش می‌ذاشتن. ولی الآن اون‌قدر مدرن شده که خواهرت رو ببری پیش دکتر و پرده‌اش رو بدوزی. دیگه وقتی کریسمس می‌شه می‌تونی تو هم سال نو رو جشن بگیری و از اینکه تلویزیون با تصاویر «خون و آتیش»، شادی سال جدیدت رو خراب می‌کنه، عصبانی بشی. می‌تونی چشمت رو روی بچه‌های غزه ببندی. می‌تونی اخبار انتخابات آمریکا رو با هیجان دنبال کنی و برات مهم نباشه که توی اردوگاه‌های فلسطینی‌ها چی می‌گذره. دنیا اون‌قدر بزرگ شده که به‌اندازه‌ی کافی غمخوار بچه یتیم‌ها داشته باشه. می‌تونیم بچه‌های یتیم رو بدیم بغل «آنجلینا جولی» و ازشون عکس بگیریم و برای شادی روح پدر این بازیگر هالیوود صلوات بفرستیم.
حالا دیگه بعد از هزار و چهارصد سال، یکی از نشانه‌های روشنفکری اینه که به امام حسین فحش بدی. اینه که همه‌ی عزادارها رو مسخره کنی و اون‌ها رو عقب‌افتاده بشمری. می‌تونی از ترست بری توی اینترنت و برای خودت تیم درست کنی و به هر چی اسلام و مسلمون و پیغمبر و امامه فحش بدی. می‌شه اینقدر بد دهن باشی که کسی نخواد سر به سرت بذاره. این‌روزها حتی عاشورا هم جواد و خز شده و تو باید یه الگوی جدید برای خودت بسازی. این‌روزها از اینکه مسلمونی باید خجالت بکشی. این‌روزها حتی یه شونه هم برای زار زار گریه کردن پیدا نمی‌شه.
عکس: علی بهرامن
