یک سفر سه روزه به «شانگهای» آمده‌ام. شانگهای خیلی شلوغ‌تر از پکن است. از آن خیابان‌های عریض هم خبری نیست. ساختمان‌های بلند و زندگی شلوغ مردم. رستوران‌های مختلف و مغازه‌های شلوغ. هر کس به کاری مشغول است. زندگی اینجا انگار از همه جا شلوغ‌تر است. گاهی خنده‌ام می‌گیرد که در ایران بر سر چه مسائلی بر سر و کله‌ی هم می‌زنیم. اجبار در حجاب شاید مزخرفترین چیزی است که از ایران در ذهنم پررنگ می‌شود. وادار کردن مردم به اینکه همه مثل هم زندگی و فکر کنند. انگار گاهی یادمان می‌رود که ما یک قطره از دریای آفرینش هستیم.
اینجا. در دل شلوغی خیابان. جایی که همه جور آدمی راه می‌رود. به چهره‌های مردم دقیق می‌شوم. به کارهایشان. به رفت و آمدشان. به رنگ پوستشان. به سن و سالشان. این همه آدم در این دنیا زندگی می‌کنند. فقط شانگهای حدود صد میلیون نفر جمعیت دارد. این همه آدم با این همه اعتقادات متفاوت و سنت‌های مختلف. آن آقایی که روی نیمکت نشسته و دارد بستنی می‌خورد برای خود دنیایی دارد. آن یکی آقا که دست در دست فرزندش قدم می‌زند هم یک دنیا برای خودش دارد. فرزندش هم یک دنیا برای خودش دارد. دنیا چقدر بزرگ است؟
در راه دست همسرم را گرفته‌ام و به سمت هتل حرکت می‌کنم. به لطف گوگل مپ، در هیچ جای کره‌ی زمین گم نمی‌شوم. به آسمان نگاه می‌کنم که نمی‌دانم تا کجا ادامه دارد؟ این همه بزرگی از کجا می‌آید؟ تا کجا ادامه دارد؟
به هتل رسیده‌ام. لب تاپ را باز می‌کنم تا همین متن را بنویسم. همسرم در کتری برقی آب می‌ریزد تا برای چای شب که از ملزومات ادامه حیات من است جوش بیآید. آب جوش می‌آید و بخار می‌کند. بعد از اینکه چند ثانیه‌‌ای جوشید و بخار کرد، دکمه‌اش بالا می‌پرد و قطع می‌شود.
