از قبل انتخاب شده است؟

مطلبی که در زیر می‌خوانید برای سایت سپیده دم نوشته شده است. اصل مطلب را می‌توانید از [اینجا] بخوانید.

اگر مدت زیادی چوبی را خم نگاه داری، وقتی رهایش می‌کنی چوب خم خواهد ماند. وقتی دستت را مدت زیادی به یک حالت بگیری، تکان دادن آن سخت خواهد بود و ناخودآگاه دست به حالت قبلی باز خواهد گشت.
جامعه‌ی ایران سابقه‌ی طولانی مدت زندگی زیر سایه‌ی حکومت دیکتاتوری را دارد. اگر انقلاب پیروز می‌شود و نظام شاهنشاهی برچیده می‌شود، پیروزی تاریخ مردم ایران است. مردمی که از ابتدا تا به حال فریاد مقدس آزادی سرداده‌اند. این انقلاب و این جمهوری متعلق به ما و پدرانمان فقط نیست. متعلق به فرزندانمان فقط نیست. حال ما وارث پیروزی تاریخ ایران هستیم.
در ایام انتخابات جملاتی را می‌شنویم نظیر:

«بابا، از قبل انتخاب شده است»

یا

«رأی بدیم که چی بشه؟»

آیا این تفکر از سابقه‌ی بلندمدت پذیرش دیکتاتوری سرچشمه نمی‌گیرد؟ یعنی ملت و مسوولان، ناخودآگاه به سمتی غیر از جمهوری حرکت می‌کنند. این تمایل ناخودآگاه به بازگشت به حالت قبلی است. ما باید این جمهوریت را آن‌قدر ادامه بدهیم که اگر در آینده اتفاقی افتاد، حالت قبلی ما جمهوریت باشد، نه دیکتاتوری. ما مسوولیت نگاه داشتن این جمهوریت را به هر قیمتی داریم. ما مسوول هستیم. نسبت به این آزادی تاریخی مسوول هستیم. چند مادر را در اطراف می‌شناسیم که فرزند از دست داده‌اند برای حفظ این آزادی؟ چند زن را می‌شناسید که همسر از دست داده‌اند برای حفظ این جمهوریت؟ آیا به چهره‌ی پدرانمان نگاه کرده‌ایم که وقتی خبری از خرابکاری در این مملکت را می‌شنوند، گویی فرزندشان دچار مشکلی شده است؟ اگر همه‌ی این موارد را ضرب در تاریخ گذشته و آینده‌ی ایران کنیم، نتیجه وظیفه‌ی ما خواهد بود برای بیدار بودن. برای حاضر بودن. ما همان‌هایی هستیم که در بهمن پنجاه و هفت آزادی را به ارمغان آوردیم. ما همان‌هایی هستیم که روزی برای حفظ ناموسمان مقابل لشگر اسکندر ایستادیم. این لحظات با دقایقی که گردان کمیل در فکه قیچی شده بود و بیسیم‌چی گزارش نفر به نفر شهدا را تا آخرین نفر می‌داد چه فرقی می‌کند؟ تنها زمان جا به جا شده. سنگر جا به جا شده. ما همان ملت هستیم.

تراژدی نارسیوس

سال‌ها بعد که در قبر می‌گذاشتنم و خاک روی صورتم می‌ریختند، باز هم فکر آن روز اعصابم را خرد می‌کرد و خودم رو لعنت می‌کردم.

تصمیم گرفته بودم تعقیبش کنم. چندی بود که این موضوع مثل خوره قصد نابودی روح من را کرده بود. بیرون طوری باران می‌بارید که صدایش در خانه می‌پیچید. همسرم در آشپزخانه سرگرم درست کردن املتی بود که او دوست داشت. فلفل‌های تند و قطعه قطعه شده. گوجه فرنگی و تخم مرغ. ساعت یازده بود که از اتاق خواب بیرون آمد و یک‌راست به سمت پنجره رفت. دستش را به بلندترین جایی از پرده را که دستش می‌رسید گرفت و با قدرت کشید. پرده و چوب پرده با هم کنده شدند و بر زمین افتادند. صدای باران شدت گرفت. منظره روبرو به‌راستی دیدنی بود. یک پارک بزرگ با درختانی جوان و باران خورده. در وسط پارک آبگیر بزرگی بود که قطره‌های باران روی آن می‌رقصیدند. پنجره را باز کرد و صورتش را بیرون گرفت و «ها» کرد. بخار از دهانش بیرون آمد. فریادی کشید و برگشت و به خانه نگاه کرد. لبخندی زد و یک سی دی از کنار تلویزیون برداشت و در پخش گذاشت. صدایش را زیاد کرد و به آشپزخانه رفت. همسرم به استقبالش آمد و او را در آغوش گرفت. بعد از ناخنکی که به املت زد، برگشت و روی کاناپه‌ی روبروی آشپزخانه، که بالای آن یک بوم بزرگ نقاشی با سه رنگ پخش شده زرد و قرمز و سیاه به دیوار زده شده بود، نشست. سیگار بلک استون توت‌فرنگی را روشن کرد. بوی سیگارش بامبوهای روبان قرمز خورده را هم مست کرد.
با مایو و رکابی و پای برهنه، سوار بر دوچرخه از خانه بیرون زد. پشتش جوری راه افتادم که متوجه من نشود. از سعادت آباد تا میدان ونک را با دوچرخه رکاب زد. دور میدان ونک، کنار آن رستورانی که همیشه یک مرد با کت و شلوار، با موهای از پشت بسته شده جلوی درش می‌ایستاد توقف کرد و دوچرخه را به دیوار تکیه داد. به هیچ وجه اهمیت نمی‌داد که خیس شده. این‌طرف و آن‌طرف را نگاهی کرد و بعد شروع کرد به داد زدن:

«رستوران و کافی شاپ اوفو، در محیطی عاشقانه پذیرای شماست. زوج‌های عزیز بفرمائید طبقه دوم».

لحنش چیزی شبیه همان مردی بود که هر روز آنجا می‌ایستاد و همین جملات را می‌گفت. برگشت و با پای برهنه از وسط خیابان گذشت و به داخل میدان رفت. از لابه‌لای حوضچه‌ها رد شد و به مرکز میدان رسید. شروع کرد بلند بلند به تقلید صدای رفسنجانی و قرائتی. چند نفری دورش جمع شدند و خندیدند. پس از دقایقی – انگار که هنوز خیلی کار برای انجام دادن داشته باشد – راهش را از بین جمعیت باز کرد و به ضلع جنوبی میدان رفت و بعد هم خیابان ولیعصر. از وسط خیابان و بی‌اعتنا به خودروها شروع به دویدن کرد.

به مغازه فرش فروشی رسید. از پشت ویترین با چشم‌های گرد شده به داخل نگاه کرد. شیشه ویترین را شکست و بر روی یک قالی دستباف قم نشست. لبه‌های قالی را رو به بالا نگاه داشت. قالی از روی بقیه قالی‌ها بلند شد و در خیابان به پرواز درآمد. به زحمت به دنبالش راه افتادم. در خیابان‌ها حرکت می‌کرد. بلند شد و روی قالی ایستاد و دست‌ها به اطراف باز کرد و چشم‌هایش را بست. قالی کم کم به زمین نزدیک شد و به زمین خورد. اهمیتی نمی‌داد که پایش زخم شده. به سمت مغازه اسباب‌بازی فروشی رفت و ویترینش را برانداز کرد. به داخل مغازه رفت و قایق کوچکی که پشت ویترین بود را برداشت و از مغازه بیرون زد. قایق را در جوی خیابان ولیعصر انداخت و سوارش شد. با سرعت از بین درختان ویراژ می‌داد. داشتم از نفس می‌افتادم که توقف کرد. از روی قایق کوچولو پیاده شد و به مغازه «صوتی-تصویری» رفت و یک دستگاه پخش بزرگ برداشت و بیرون آمد. نگاهش در نگاه من گره خورد. ولی انگار که من را نشناخت، یا اینکه اهمیت نداد. نفسم در سینه حبس شد که نکند فهمیده است که در تعقیبش هستم. دستگاه پخش را در قایق گذاشت و روشنش کرد. صدایش را زیاد کرد و دوباره مسیر را ادامه داد تا اینکه به بیمارستان رسید.

زمان ازدواجم بود که پسر دایی سیزده ساله‌ام در اثر بیماری سرطان خون و بعد از شیمی درمانی‌های سخت، از دنیا رفت. حدود یازده سالم که بود، با خواهرم در خانه تنها می‌ماندیم که مادرم برای پرستاری از مادربزرگم به بیمارستان برود. سال‌های سختی بود. دیدن مادری که هر بار از بیمارستان برمی‌گشت، خسته‌تر و شکسته‌تر می‌شد. با خود فکر می‌کردم که اگر مادرم ذره‌ای از احساسی که من نسبت به مادرم دارم را نسبت به مادرش داشته باشد، این غبار خستگی خیلی هم طبیعی است. تازه به مدرسه رفته بودم که پسر دایی‌ام برای مداوای بیماری خونی خود، باید هر هفته به بیمارستان می‌رفت و مادرم هر روز بر سجده اشک می‌ریخت. به دنیا که آمدم، خانواده‌ام با لباس عزای دایی‌ام که مرد جوان متأهلی بود و تازه مدرک لیسانسش را از آمریکا گرفته بود و به ایران بازگشته بود و در اثر بیماری دیابت فوت کرده بود، به استقبالم آمدند.

راهروی بیمارستان با قطره‌هایی که از لباسش می‌چکید خیس می‌شد. یادم می‌آید به چشمان مادرم که نگاه می‌کردم، انگار خالی از اشک شده بود و دیگر اشکی برای ریختن در آن وجود نداشت. دو نفر گل‌فروشی که پشتش راه افتاده بودند، با اشاره او به داخل اتاق‌ها می‌رفتند و به مریض‌ها گل می‌دادند. روز آخری که به دیدن پسر دایی‌ام رفتیم، با چشمان بی‌رمق به کوه‌های خشک روبروی بیمارستان نگاه می‌کرد. لحظه‌ای کنار پنجره اتاق مراقبت‌های ویژه ایستاد و به مریض‌هایی نگاه کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کردند. هر انسانی که می‌میرد، گویی اولین مرگی است که اتفاق می‌افتد. گل‌ها که تمام شد، به سرعت از پله‌ها پایین آمد و به سمت اطلاعات رفت. شبی که خواهرزاده‌‌ام به دنیا آمد برف می‌بارید و من تا خود صبح در خیابان‌های اطراف بیمارستان، با ماشین می‌چرخیدم و برای شگفت‌آور بودن خلقت اشک می‌ریختم. دستش را از بیضی‌شکل بریده شده جلوی صورت اپراتور به داخل برد و بلندگویش را بیرون کشید. هر کودکی که به دنیا می‌آید، با خود یک زندگی به دنیای ما می‌آورد. صدایش را صاف و نازک کرد و پشت بلند گو گفت:

«آقایان و خانم‌ها؛ به بخش زایمان. آقایان و خانم‌ها؛ همگی به بخش زایمان».

و بلند بلند زد زیر خنده.

کنار خیابان کمی راه رفت. بعد دست‌ها را باز و شروع به دویدن کرد. چند بار دستانش را مثل پرندگان بالا و پایین برد و از زمین بلند شد و کم کم اوج گرفت. از روی سر عابران و بعد هم ماشین‌ها. از کنار دکل‌های برق گذشت و از پنجره‌ها داخل خانه‌ها را نگاه کرد. جایی ارتفاعش را کم کرد و روی زمین ایستاد. از دستفروشی چاقو گرفت و بدون اینکه پولی بدهد با فروشنده دست داد و خوش و بش کرد و دوباره پرواز کرد. کنار خانه‌ای بر روی زمین ایستاد. در نیمه باز است. آرام و پاورچین داخل شد. حیاط و باغچه‌ را نگاهی انداخت و آرام درب ورودی منزل را باز کرد. پشت در ایستادم و نگاهش کردم. راهرویی را طی کرد تا به نشیمن رسید. جلوتر مردی چهارشانه با ته‌ریش‌های جو گندمی ایستاده و پشت به ما با تلفن صحبت می‌کرد. صدایش کرد. مرد برگشت و با دهان نیمه باز نگاهش کرد. می‌شد ترس را از چشمانش شناخت.مرد دو قدمی به عقب رفت. حرف‌هایی می‌زدند که نمی‌شنیدم. انگشتانش را دور گلوی آن مرد پیچد و به عقب هلش داد تا به دیوار خورد. با چاقو خط آرامی بالای پلکش انداخت. مرد چشمانش را به‌هم فشرده بود. دستانم می‌لرزید و می‌خواستم فرار کنم تا صحنه را نبینم. ولی نمی‌دانم چرا درب را باز کردم تا صدایشان را بشنوم. در حالیکه چاقو را آرام در دهان مرد می‌کرد، گفت:

«می‌دانی سال‌ها مصنوعی خندیدن یعنی چه؟».

چاقو را از انتهای لبش کشید به طرف گوشش. از آن طرف هم این‌کار را تکرار کرد. لبخندی خونین بر لبان مرد نقش بست. مرد تسلیم بود و ملتمسانه نگاه می‌کرد. شاید سال‌ها انتظار آن لحظه را کشیده بود و ترس از روبرویی با آن آرامش را از او سلب کرده بود. به سختی نفس می‌کشید. چاقو را نزدیک حلقومش کرد و گفت:

«نمی‌توانی نفس بکشی؟».

چاقو را از حلقش به داخل فرو کرد. صدای هوای آزاد شده از گلویش بیرون آمد. چند قدمی به عقب آمد. چشمانش را بست و در حالی که زیرلب آواز می‌خواند، چرخید و با چاقو روی بدن مرد خطی کشید. دو مرتبه عقب رفت و جلو آمد. این‌بار چاقو را در پهلویش فرو کرد و بیرون کشید. آوازش بلندتر می‌شد و حرکاتش سریعتر. چرخید و پاهایش را از زمین بلند کرد و چاقو را تا انتها در شکم مرد فشار داد و بیرون کشید. بعد قلبش را. گردنش را. شبیه قتل نبود. یک رقص باله‌ی باشکوه بود. از وقتی می‌شناختمش تا آن موقع، این‌قدر صورتش را آرام و رها ندیده بودم. هر ضربه‌ای که می‌زد، گویی باری سنگین از پشتش برداشته می‌شد. مرد به زمین افتاد و دیگر نفس نکشید. چشمانش را باز کرد و صحنه را دید. یکی دو قدمی به عقب آمد و بعد برگشت و با سرعت به سمت درب دوید. درب را که باز کرد، پریدم جلوی راهش. چشم در چشم هم. دستش را از مچ گرفتم و چاقویش را به شکمش فرو کردم. درد می‌کشیدم. فریاد می‌زدم. چاقو را بیرون کشیدم و به جای دیگری از شکمش زدم. اشک می‌ریختم و فریاد می‌کشیدم. با چشم‌ها و دهان باز، نگاهم می‌کرد. نفسش را به داخل می‌کشید. بر روی زانو نشست و دستش را روی شکمش گرفت، ولی باز هم من را نگاه می‌کرد. چاقو را از دستش گرفتم. می‌دانستم که با ضربات داخل شکم، احتمال مردنش کم است. چشمانم را بستم تا چاقو را بر گلویش بزنم و کار را تمام کنم. با سرش ضربه‌ای به شکم من زد و از خانه به بیرون دوید.

خیابان شلوغ بود. هر چه چشم می‌انداختم، آدم‌ها شبیه هم بودند. یکی کیفی به دستش بود و با موبایل راجع به جلسه‌ای حرف می‌زد. دیگری دست همسرش را گرفته بود و کنار ایستگاه اتوبوس منتظر بود. مردم به سرعت در پیاده‌روها راه می‌رفتند. سراسیمه مردم را کنار می‌زدم و دنبالش می‌گشتم. ماشین‌ها با سرعت در خیابان‌ها حرکت می‌کردند. زندگی خیلی شلوغ بود.

پی‌نوشت:

– نارسیوس: در اساطیر یونان، جوان زیبارویی که به عشق دلباختگان خود توجهی نمی‌کرد و حتی به الهه‌هایی که عاشق او بودند بی‌اعتنایی می‌کرد. تا اینکه روزی به کنار چشمه‌ای می‌رود و در هنگام آب نوشیدن صورت خود را در آب می‌بیند و فریفته‌ی خود می‌شود. برای آنکه خود را در آغوش کشد، در آب می‌پرد و غرق می‌شود. خدایان به‌خاطر این ناکامی وی را به گلِ نرگس (نارسیسیوم) تبدیل می‌کنند تا همواره بر لب آب بروید و خود را نظاره کند.
– تقدیم به یاسربه‌روز که در یک سال گذشته وقت زیادی رو برای این شاگرد خنگ خودش گذاشت و هیچ وقت مأیوس نشد.
– عنوان برگرفته از وبلاگ برگویش.

فرهنگ لغات انتخاباتی

  • لیبرالیسم: هر کس آزاد هست که با برگه‌های انتخاباتی‌اش هر کاری خواست انجام بده. مثلاً می‌تونه باهاش موشک درست کنه، یا قایق. حتی می‌تونه به لین چان یا جومونگ رأی بده.
  • فمینیسم: می‌تونه بین احمدی‌نژاد و میرحسین موسوی، سهیلا جلودارزاده رو انتخاب کنه.
  • پوپولیسم: می‌تونه تبلیغات احمدی‌نژاد رو بریزه توی گونی و شبونه توی محله‌های فقیرنشین بین گرسنه‌ها و فقرا پخش کنه.
  • دگماتیسم: ما در صندوق‌ها از حقانیت دولت عدالت محور حمایت می‌کنیم.
  • پراگماتیسم: چون همه چیز توی مملکت ارزون شده، پس احمدی‌نژاد رئیس جمهور خوبی بوده. دوباره بهش رأی می‌دیم.
  • مازوخیسم: در دوره‌ی گذشته به چشم خورد. برای این‌که هاشمی رأی نیآورد به احمدی‌نژاد رأی دادند.
  • سادیسم: به مازوخیسم مراجعه شود.
  • آریستوکراتیسم: نه به احمدی‌نژاد رأی می‌دهید، نه به موسوی. چون خاتمی نیآمده.
  • پاسیفیسم: به هر کس رأی دهید، به شما خیانت می‌کند و فقط شعار می‌دهد.
  • پلورالیسم: فرقی نمی‌کند به که رأی می‌دهید. همه در خدمت شما خواهند بود.
  • رئالیسم: به کروبی رأی می‌دهید. چون سیلی نقد به از حلوای نسیه.
  • کمونیسم: شناسنامه خود را به دولت بدهید تا برای شما رأی بدهد و شناسنامه را به همراه کوپن و سهمیه شیر روزانه برایتان پس بفرستد.
  • سوسیالیسم: به موسوی رأی می‌دهید، دولت آن را می‌گیرد و به احمدی‌نژاد می‌دهد تا عدالت رعایت شود.
  • کاپیتالیسم: شده برگه‌ی سفید می‌اندازید، تا تعداد آراء بالا بماند و اصل نظام حفظ شود.
  • فئودالیسم: بد است، ولی موقع انتخابات به درد وزارت کشوری می‌خورد.
  • نهیلیسم: کسانی که شناسنامه‌اشون سفیده. چه در اثر عدم بلوغ سنی، چه در صورت عدم بلوغ فکری.
  • اگزیستانسیالیسم: برای رأی ندادن شناسنامه‌اتون رو ببرید بیرون خونه و می‌اندازید توی سطل آشغال.
  • معاند: هر کس که به کسی غیر از کاندیدای ما رأی بده.
  • ابر رایانه: کامپیوترهای فوق سریع برای کمپین‌های حمایتی اینترنتی.
  • ابر کامپییوتر: همان مورد بالا ولی برای در آوردن لج آقای حداد عادل.
  • آپارتاید: رأی سفید می‌دهید.
  • تخم مرغ شانسی: به کاندیدایی می‌گویند که معلوم نیست بعد از انتخابات عملکردش چگونه باشد. (میرحسین موسوی)
  • گروه فشار: در همه‌ی لباس‌ها پیدا می‌شوند. حتی کارگردان سینما.
  • یوزارسیف: آیینه تمام نمای یک رئیس‌جمهور مردمی.
  • دیکتاتوری: اصلاً وجود ندارد. فقط در زمان طاغوت بود که شاه با رأی مردم انتخاب نمی‌شد. ولی حالا همه‌ی ارکان نظام با رأی مردم انتخاب می‌شوند. تأکید می‌شود: «همه‌ی ارکان نظام»
  • تابو: خط قرمز. فقط موقع انتخابات به ندرت شکسته می‌شود. آن هم فقط توسط محارم.
  • بروکراسی: کافیست در بعد از ظهر شمارش آراء، نیم ساعت در ستادهای انتخاباتی قیلوله کنید تا شاهد بروکراسی واقعی باشید.
  • مردانگی: کاندیدا شدن از طرف جبهه‌ی اصلاح طلبان. باید پی همه چیز را به تن خود بمالید. حتی ترور. (نقل به مضمون از روزنامه‌ی کیهان)
  • فیلترینگ: کلاً ابزار قدرتمندی است. در هنگام انتخابات باعث بسته شدن سایت‌های بی‌ادب اصلاح طلب و باز شدن سایت‌های جینگولک‌بازی مثل فیس بوک و یو تیوب می‌شود.
  • چالش: باید کشیده شود، برای دولت‌های قبل.
  • ونزوئلا: آموزش جامع دیکتاتوری به همراه موسیقی سنتی. رئیس جمهور باید عمری باشه. کار کنه تا آخرین نفس.
  • چلچراغ: سنگری برای وبلاگ‌نویسان بی‌سنگر بی‌چاره‌ی بی‌نوا.
  • اصلاح الگوی مصرف: رأی‌هایی به غیر از کاندیدای مورد نظر قرائت نخواهد شد تا انرژی کمتری صرف گردد.
  • کامنت: از معدود سوراخ موش‌های موجود برای اظهار نظر در ایام انتخابات.

—————————

نظرات شما این فرهنگ لغات را کامل خواهد کرد؟

پا نوشت: با تشکر ویژه از بردیا خ